zondag 8 december 2013

Dag dag



Dag dag
Er heerst een niet alledaagse opwinding in het zwembad. Luide stemmen, veel heen en weer geloop langs de ramen en samendrommen bij de deur naar het buitenbad. De opwinding had mij onderweg naar deze plek al overvallen. Vanuit huis fietste ik een door bomen beschut fietspad op, waarna ik rechtsaf sloeg om in het open veld het weggetje langs het water te volgen. Ik wist niet wat ik zag toen ik de bocht had genomen. Vóór mij stond de hemel in brand. Homerus’ epitheton voor de dageraad kon hier niet aan tippen. Het wonder dat voor mij lag uitgespreid was zoveel meer dan zijn dichterlijke ‘rozevingerig’. KNALROOD was de lucht in het oosten terwijl de wetering als een bloedbaan voor mij uit stroomde, onder de bruggetjes door helemaal de rode einder in. Een fietser die mij tegemoet kwam miste de euforische blik die ik moet hebben uitgestraald. Omdat hij in tegenovergestelde richting reed, oogde het water voor hem als op andere dagen bruinig grauw. Ander standpunt andere kleur aan je dag.
In het zwembad kan ik mijn opgetogen stemming delen met de andere zwemmers. Zij klimmen uit het water, gaan nat op zoek naar hun telefoontjes en laten de badmeester(essen) het natuurwonder met droge handen vastleggen. De oostelijke hemel spiegelt zich betoverend mooi in het buitenbad waaromheen de kerstboompjes al klaarstaan voor het feest van eind december. Ik stap in het binnenbad en zwem ook in rood water. Aan de kant worden mobiele adressen uitgewisseld vanwege de foto’s, we lachen en kwetteren en onder de douche staat een man uitgelaten te zingen: ‘Non, je ne regrette rien’.
Zoveel doet dat met een mens. Geluk overvalt je en het maakt sociaal.

Het is 5 december. Niemand kan bedenken wat deze dag nog meer in petto heeft. Behalve Sinterklaas en de weerman.

’s Middags hoor ik de wind die door de bomen waait veranderen in zeer zware storm, hier in huis zelfs waait de wind. En zo de goede Sint zou willen komen nu hij ’t weer zo lelijk vindt, dan moet hij zijn mijter wel heel erg goed vasthouden bij het rijden over de daken. Maar hij gaat ervoor tot in de donk’re nacht in heel passend code rood van het KNMI. De stokoude Sinterklaas is dapperder dan de NS. Want deze organisatie heeft heel Noord-Nederland patsboem tot niet te besporen gebied verklaard. Er zou een boom op de rails kunnen vallen. NS-argument. Het heerlijk avondje loopt voor de noordelijke reizigers uit op perron zitten. O, kom er eens kijken: vol verwachting klopt hun hart, maar o wee wat bitt’re smart …. geen letter van banket, geen gedichten, geen surprises.
Of toch wel? Maakt rampspoed ook sociaal? Een hotel biedt 20 gestrande reizigers gratis overnachtingen aan, taxi’s worden gedeeld, tweets (‘Ik wil naar huis!’) gaan uit voor lift aanvragen en automobilisten bieden lifts aan via speciaal daarvoor opgerichte Twitter en Facebook pagina’s. Maar boosheid en verdriet blijven. Een website kopt met een Chinese wijsheid naar aanleiding van het reizigersleed: een dag verdriet duurt langer dan een maand vreugde.
’s Avonds wordt de storm versterkt met onweer. De combinatie storm met springtij zorgt in de nacht voor een waterpeil in Zeeland dat niet eerder zo hoog was sinds de watersnoodramp in 1953: 3.99 m boven NAP. De kades in Rotterdam dreigen over te stromen, de stormvloedkering in de Oosterschelde gaat dicht, alle 62 schuiven. Nederland is veilig. En verbroederlijkt en verzusterlijkt. Maar niet helemaal gelukkig.

De dag komt tot een werkelijk gedenkwaardig einde met het bericht dat Nelson Mandela is overleden. Een icoon van geweldige moed, een voorbeeld van vergevingsgezindheid, inspiratiebron voor rechtvaardigheid. Een wijs man. Hij was een geschenk voor ieder mens.
Ik bezie deze dag in het licht van één van zijn uitspraken:

De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen, maar niet gedoofd kan worden.”

Nelson Rolihlahla Mandela, 1918 – 2013

Geen opmerkingen:

Een reactie posten